Bezoek aan Township
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Chantal en Ellen
30 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Na het bezoek aan het Apartheidsmuseum zijn we meteen doorgereden naar het Township Tembisa. Hier wonen 800.000 mensen. Wij gaan het Township in met zijn allen om te gaan kijken naar de Mayibuye Theatre Group.
De leider van deze groep is een erg enthousiaste jongen, die helemaal vooraan in Tembisa ons opwachtte om ons door het Township heen te leiden naar een oude schuur. Deze schuur hebben de jongens gratis ter beschikking van de overheid, zodat ze regelmatig kunnen oefenen. Ze richten zich op drama, poëzie en dans.
Aangekomen bij de schuur krijgen we eerst in een hokje (lachend zegt hij dat dit het kantoor is) een uitleg over de groep, wat ze doen en waarom etc. De motivatie spat er aan alle kanten van af. Hij vraagt ons ook of we onze naam en handtekening in een aanwezigheidsboek willen zetten, want dan kan hij ook bewijzen dat wij er zijn geweest en aantonen dat er interesse in de groep is. In het boek staan vele, vele handtekeningen. Blijkbaar is de groep populair en dat blijkt vervolgens uit de voorstelling van ruim een uur. Erg indrukwekkend allemaal. Foto's en ook een filmpje zijn toegevoegd.
Op het einde van de voorstelling vertelt de jongen dat ze zijn uitgekozen tot een groep van 15 artiesten om binnenkort bij een theaterfestival op te treden. Geweldig natuurlijk, maar hoe kom je daar met al je spullen als je geen geld en auto hebt. Het was een mooi slotwoord om ons uit te nodigen om onze laatste paar rand in zijn hoge hoed te stoppen. Wij vliegen immers toch terug naar Nederland vanavond. Ik weet zeker dat hij flink wat heeft gekregen. Een kleine jongen uit de buurt keek zijn ogen uit toen er iedere keer opnieuw 1 of meerdere briefjes in de hoed werden gestopt. Ook dit geld komt dus zeer zeker goed terecht.
Buiten wilde iedereen met ons op de foto. Paar groepsfoto's en hup de busjes toch maar in. Het werd schemerig en het was duidelijk dat we voor het donker Tembisa moesten hebben verlaten. Hiervan is ook een filmpje toegevoegd. Je ziet dan een gedeelte van Tembisa en op de achtergrond hoor je Ricus een en ander vertellen.
In Tembisa zelf hebben we ons totaal niet onveilig gevoeld. We waren zeer welkom en het kwam over als een eer dat wij, blanke mensen, het aan hadden gedurfd (hoe gek dit ook klinkt) om het Township te bezoeken en de busjes te verlaten. Er kwam ook een vrouw naar mij toe op straat en ze vroeg me of ik haar alsjeblieft een hug wou geven. Hier kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen en voorlopig vergeet ik dit gezicht ook niet. De vrouw was zo gelukkig en bleef maar naar me zwaaien tot ik het busje instapte en het busje de hoek omreed.
In de schemering reden we Tembisa uit om naar restaurant Moyo in Johannesburg te gaan. Daar hebben we als groep heerlijk van onze gezamenlijke laatste avondmaaltijd genoten in een echt Afrikaans restaurant. We werden allemaal beschilderd met zwart en witte verf voor Peace and Happiness. Omdat we na het restaurant rechtstreeks naar het vliegveld zouden gaan, twijfelden er een paar, maar de vrouw gaf aan dat het met water snel eraf was. Gelukkig dan doe maar.
Na het eten dus richting het vliegveld, wachten op de vlucht. En ja hoor, kom ik daar Jaap tegen, een oud-collega. Wat is de wereld toch echt klein!
De een kon goed slapen in het vliegtuig, de ander slechts wegdutten, maar 's nachts terugvliegen lijkt stukken minder lang dan overdag.
Aangekomen in Nederland is iedereen moe maar vooral erg voldaan. Er is een hele hoop om over na te denken de komende tijd na deze indrukwekkende reis.
Hierdoor is het ook makkelijker om de laatste dag op papier te zetten dan de dagen in Pomeroy. Het komt er wel aan, ben maar niet ongerust. Het een en ander moet nog echt zakken.
De leider van deze groep is een erg enthousiaste jongen, die helemaal vooraan in Tembisa ons opwachtte om ons door het Township heen te leiden naar een oude schuur. Deze schuur hebben de jongens gratis ter beschikking van de overheid, zodat ze regelmatig kunnen oefenen. Ze richten zich op drama, poëzie en dans.
Aangekomen bij de schuur krijgen we eerst in een hokje (lachend zegt hij dat dit het kantoor is) een uitleg over de groep, wat ze doen en waarom etc. De motivatie spat er aan alle kanten van af. Hij vraagt ons ook of we onze naam en handtekening in een aanwezigheidsboek willen zetten, want dan kan hij ook bewijzen dat wij er zijn geweest en aantonen dat er interesse in de groep is. In het boek staan vele, vele handtekeningen. Blijkbaar is de groep populair en dat blijkt vervolgens uit de voorstelling van ruim een uur. Erg indrukwekkend allemaal. Foto's en ook een filmpje zijn toegevoegd.
Op het einde van de voorstelling vertelt de jongen dat ze zijn uitgekozen tot een groep van 15 artiesten om binnenkort bij een theaterfestival op te treden. Geweldig natuurlijk, maar hoe kom je daar met al je spullen als je geen geld en auto hebt. Het was een mooi slotwoord om ons uit te nodigen om onze laatste paar rand in zijn hoge hoed te stoppen. Wij vliegen immers toch terug naar Nederland vanavond. Ik weet zeker dat hij flink wat heeft gekregen. Een kleine jongen uit de buurt keek zijn ogen uit toen er iedere keer opnieuw 1 of meerdere briefjes in de hoed werden gestopt. Ook dit geld komt dus zeer zeker goed terecht.
Buiten wilde iedereen met ons op de foto. Paar groepsfoto's en hup de busjes toch maar in. Het werd schemerig en het was duidelijk dat we voor het donker Tembisa moesten hebben verlaten. Hiervan is ook een filmpje toegevoegd. Je ziet dan een gedeelte van Tembisa en op de achtergrond hoor je Ricus een en ander vertellen.
In Tembisa zelf hebben we ons totaal niet onveilig gevoeld. We waren zeer welkom en het kwam over als een eer dat wij, blanke mensen, het aan hadden gedurfd (hoe gek dit ook klinkt) om het Township te bezoeken en de busjes te verlaten. Er kwam ook een vrouw naar mij toe op straat en ze vroeg me of ik haar alsjeblieft een hug wou geven. Hier kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen en voorlopig vergeet ik dit gezicht ook niet. De vrouw was zo gelukkig en bleef maar naar me zwaaien tot ik het busje instapte en het busje de hoek omreed.
In de schemering reden we Tembisa uit om naar restaurant Moyo in Johannesburg te gaan. Daar hebben we als groep heerlijk van onze gezamenlijke laatste avondmaaltijd genoten in een echt Afrikaans restaurant. We werden allemaal beschilderd met zwart en witte verf voor Peace and Happiness. Omdat we na het restaurant rechtstreeks naar het vliegveld zouden gaan, twijfelden er een paar, maar de vrouw gaf aan dat het met water snel eraf was. Gelukkig dan doe maar.
Na het eten dus richting het vliegveld, wachten op de vlucht. En ja hoor, kom ik daar Jaap tegen, een oud-collega. Wat is de wereld toch echt klein!
De een kon goed slapen in het vliegtuig, de ander slechts wegdutten, maar 's nachts terugvliegen lijkt stukken minder lang dan overdag.
Aangekomen in Nederland is iedereen moe maar vooral erg voldaan. Er is een hele hoop om over na te denken de komende tijd na deze indrukwekkende reis.
Hierdoor is het ook makkelijker om de laatste dag op papier te zetten dan de dagen in Pomeroy. Het komt er wel aan, ben maar niet ongerust. Het een en ander moet nog echt zakken.
-
30 Oktober 2014 - 16:58
Marjon:
Hoi Ellen en Chantal.wat een mooie verhalen...heel fijn dat jullie dat op deze manier wilde delen...ik heb hier erg van genoten....tot snel...groet Marjon -
30 Oktober 2014 - 19:52
Hans:
IND rukwekkend!! -
30 Oktober 2014 - 19:52
Hans:
IND rukwekkend!! -
30 Oktober 2014 - 21:53
Lies:
Hallo Ellen en Chantal.
Bedankt voor alle mooie verhalen.
Groeten Lies
-
04 November 2014 - 17:05
Sarey Martens:
Wauw wat een indrukwekkende verhalen en prachtige foto's! Een ervaring om nooit meer te vergeten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
