Onze eerste 2 dagen in Pomeroy

Nu het ruim een week geleden is dat we weer in Nederland zijn, lukt het nog steeds niet om echt te aarden. Chantal en ik hebben t er samen over dat ons lijf wel hier is, maar geestelijk zijn we nog steeds erg gammelig. Het opschrijven van mijn/onze ervaringen helpt mij in ieder geval goed om alles een beetje op orde te krijgen in mijn hoofd. Vandaar dat ik nu een poging doe om ons verhaal in Pomeroy gestalte te geven.

Maandagochtend na de mis bij de zusters werd iedereen bij elkaar geroepen om de verdeling te maken: wie gaat welk huisje bouwen. Er was 1 caregiver van wie de man erg jaloers was en daar mochten absoluut geen mannen naar toe. Dus toen werden Chantal en ik daar ingezet. Iedereen ging op pad met een van de zusters of de aannemer. Als allerlaatste mochten wij uiteindelijk mee in de laadbak van Father Sunday. Eerst werden Sanne, Hans en Casper bij hun caregiver afgezet. Vervolgens gingen we met zijn allen door een zandpad naar onze caregiver. Onderweg kwamen we Wen en Caroline tegen die al flink aan het schilderen waren bij hun huisje. Daarna stopten we bij een huisje dat Sanne, Hans en Casper gingen schilderen en verder aan het einde van het zandpad kwamen wij tenslotte aan bij het huisje van onze caregiver. Meteen was het één groot feest. We werden hartelijk ontvangen door Beatrice. Haar zussen die op hetzelfde terrein wonen, wachten ons ook op. Meteen werd er gelachen, gezongen en gedanst voor ons, terwijl alle anderen al volop aan het schilderen waren. Dit belooft wat!
De dames konden allemaal redelijk een woord Engels spreken, wat erg prettig was. Father Sunday kon duidelijk maken welk huisje wij moesten schilderen, hij reed weer weg en Beatrice zou met ons meelopen naar de plek. Bleek die plek het huisje te zijn dat de 3 anderen al aan het schilderen waren. En met zijn drieën hadden zij al behoorlijk wat gedaan in die 1,5 uur, waarin wij nog aan het dansen en zingen waren. Weer lachen en gek doen dus. De three degrees moesten het huisje gaan schilderen waar Wen en Caroline bezig waren en zij moesten op hun beurt weer naar een huisje in de vallei ergens veel km's verderop. Het begint dus echt op zijn Afrikaans. Maar dat maakte ons niets uit.
Beatrice liep terug naar haar huisje en we moesten beloven om 15 uur terug te zijn om wat te eten en kennis te maken met de kinderen.

Chantal pakte de roller op stok om de muren te texen en ik begon met de kwast de randjes voor te verven. We hadden ook een aardige jongen die bij de aannemer werkte die voor ons de glasplaten in het raamkozijn zette.
Al vervend zaten we snel onder: kleren, handen en haren. Ook kozijnen en de vloer. Maar ach... maakt het ook uit. Het wordt gewoon een villa voor de oma met haar kleinkinderen.
Om 14:15 uur kwam Ricus onze lunch brengen. Gelukkig... hij wist dus waar wij ergens zaten. We hadden nu toch wel al erg honger en om 15 uur zou er bij Beatrice eten voor ons klaar staan. Ontbijt was immers om 8 uur bij de zusters geweest. Ons lijf zit nog in het Nederlandse ritme.
Ricus bracht veel eten. Dit konden wij nooit op, ook omdat we 45 min. later weer eten zouden krijgen. Chantal en ik hebben een banaan en een halve boterham gegeten en verder de oma en enkele buurvrouwen erg gelukkig gemaakt met de rest vd boterhammen en een zak appels.

Nog even geverfd, spullen opgeruimd en het zandpad (ongeveer 15 min lopen) volgen naar het huisje van Beatrice. Daar aangekomen waren er al enkele kinderen uit school gekomen en we werden zeer hartelijk begroet door iedereen.
Er bleven maar kinderen bij komen en we wisten echt niet meer wie bij wie hoorde. Beatrice riep ons het keukentje in want we moesten nu toch echt haar eten proeven. Alle kinderen mee naar binnen. Zij hadden geen honger want zij krijgen allemaal een warme maaltijd op school tussen de middag. Terwijl wij voorzichtig gingen proeven aan ons eten, gaven de kinderen een voorstelling: de een na de ander. Alleen maar zingen, lachen, klappen en dansen. Dit ging een hele tijd zo door. Daarna met zijn allen naar buiten. Daar weer opnieuw: lachen, zingen, springen, spelletjes doen. Er waren meer dan 20 kinderen die onze volledige aandacht vroegen. Beatrice kwam ons af en toe halen zodat ze zelf ook onze aandacht kon hebben.
Chantal en ik keken elkaar regelmatig aan: waar zijn we terecht gekomen? Als dit echt al die dagen zo doorgaat..... 4 dagen feest!

Het avondeten werd uitgebreid gekookt voor ons: je moet je voorstellen dat er slechts 1 gasbrander is en Beatrice voor 14 personen aan het koken was. We hadden tussendoor gezien dat er aardappelen stonden te koken en dat ze daar ook eieren bij had gedaan om te koken. Ter info: de caregiver heeft geld gekregen om voor ons te kunnen zorgen en ze wilde ook haar uiterste best doen om dit perfect te doen.
We verbaasden ons dan ook toen uiteindelijk het eten op tafel stond: van alles wat: aardappel-ei salade, rijst, bonen, kippenpootje en rauwkost. In deze cultuur is het zo dat eerst de gasten mogen opscheppen, vervolgens de oudste zoon, toen de oudste dochter en moeder en toen de rest vd kinderen. Wij hadden opnieuw voorzichtig opgeschept en daar waren we ook erg blij om. Uiteindelijk was er namelijk nog 1 vol bord over voor de kinderen: zij moesten met zijn allen op een rieten matje zitten en kregen met zijn achten dat ene bord om samen te delen. Ongelofelijk hoe rustig deze kinderen aten. Om beurten pakten zij met hun handen een beetje rijst en aten dit rustig op. Binnen 3 minuten was het bord leeg en was het goed voor hen. En wij blij dat wij maar voorzichtig hadden opgeschept.

Na het eten volgde weer een hele voorstelling van dans en gezang in de keuken, totdat wij zeiden dat we ook de luchtbedden nog moesten oppompen. Een luchtbed kennen ze niet en de jongens van 15 wilden wel uitleg en lieten hun spierballen zien: oké prima jongens, ga maar lekker pompen. Vervolgens alle kinderen natuurlijk voelen hoe een luchtbed voelt. En een slaapzak? Wat is dat nu weer? Gaan jullie daar in slapen? Mag ik eens proberen? Tuurlijk: test die ook maar even uit.
Nu het toilet: toch nodig om die ook uit te proberen voordat we gaan slapen. Ik had al niets meer gedronken vanaf 17 uur om te voorkomen dat ik 's nachts uit bed zou moeten. Zama (de oudste dochter) liep met ons mee. Er stond een oud houten hutje en een nieuw metalen huisje. Chantal en ik mochten in het nieuwe toilethuisje en zij ging gewoon in het oude. Je zag ook dat het nieuwe toilet amper gebruikt was. De overheid had deze overal laten plaatsen, maar de bevolking ging liever naar het 'oude, vertrouwde gat'. Voor ons leek het alsof we een privé toilet in de rimboe hadden. Terug in het donker (20 uur) was het bedtijd voor iedereen. Beatrice legde uit dat zij 's nachts op een emmer plassen in hun kamer. Zij gaan ook niet in het donker naar het gat in de grond. Enigszins een geruststelling, maar plassen in een kamer waar nog 4 anderen slapen??? Toch maar niks meer drinken na het avondeten.
Eenmaal op ons luchtbed werd duidelijk dat Beatrice en Zama in het bed van Beatrice gingen slapen en dat de andere dochter graag op mijn luchtbed wilde liggen. Ik lag al op mijn zij en dit kleine kind van 8 jaar moest er toch wel bij kunnen. Met kleren aan op het luchtbed erbij en een deken over zich heen, sliep ze binnen 5 minuten. Nu moest ik wel erg stil blijven liggen de hele nacht.

Om 4 uur in de ochtend werden we wakker. Beatrice was in bed in het donker aan het zingen. Het was een gebed. Een paar minuten later hield ze op en iedereen sliep gewoon door. Om half 5 gaat ze uit bed om te koken samen met Zama. Als eerste wordt er water opgezet om zich warm te kunnen wassen in een teil. Zo werd dit ook voor ons klaar gemaakt. Om half 6 staan we dan fris en fruitig buiten. De dag is echt begonnen. Er staat heerlijke maïspap voor ons te pruttelen. We waren al gewaarschuwd dat iedere hap als een steen op je maag valt. Oeps, het schaaltje wordt erg volgestopt, hoe komen we hier nu onderuit? Chantal heeft t: in Nederland vinden we het erg prettig om samen te eten en het eten te delen met iedereen. Wij zouden het fijn vinden als we deze pap ook zouden kunnen delen met de kinderen. Gelukkig: Beatrice pakt dit goed op en we kunnen pap uit ons schaaltje in het schaaltje van de kinderen schuiven. Dit scheelt....
De jongste kinderen gaan om 0645 uur naar school. Deze begint immers om 7 uur 's ochtends. De middelbare school begint om 8 uur met gebed en om 0815 uur beginnen de lessen. Eerst afscheid vd kleintjes, een uur later van de groten en om 8 uur lopen we met alle vrouwen naar ons huisje om te gaan schilderen. Regina, de zus van Beatrice, wil heel graag mee schilderen, en heeft de werkkleren al aan. Oké, kom maar. Let's go!
Voordat we bij het huisje zijn (met deze vrouwen erbij meer dan 20 min lopen) zijn we net de rattenvanger van Hamelen. Een hele groep jonge kinderen komt achter ons aan en de groep wordt steeds groter. Waar komen al die kinderen vandaan? Ze zijn toch allemaal naar school?
Aangekomen bij het huisje staat oma al glimlachend te kijken. Chantal haalt eerst een zak ballonnen te voorschijn. Alle kinderen krijgen een ballon. Dit betekent dat er natuurlijk weer eerst gezongen en gedanst moet worden voordat we kunnen schilderen. En ja hoor, iedereen doet weer vrolijk mee, totdat Regina als eerste gewoon begint te schilderen. Wij ook aan de slag met 30 toeschouwers in en buiten het huisje. We lachen ons wat af!

Langzaamaan verlaat de groep ons en kunnen we rustig doorwerken. Doordat we met zijn 3-en zijn gaat het erg hard. De muren zijn klaar, maar wat nu? Er is geen verf om de kozijnen te schilderen. Aangezien we op loopafstand van de three degrees zitten, gaan we daar even kijken. Zij zijn bijna klaar met de kozijnen en wij moeten wachten op hun verf en hun kwasten. Met zijn zessen lopen we weer terug naar ons huisje en schilderen we in 1 uur ons huisje ook helemaal af. De aannemer komt kijken en zegt dat er nog een huisje afgeschilderd moet worden. Oké, prima. Wij lopen met zijn allen wel mee: door gras, rotsen, een droge rivier en weer gras komen we bij het huisje dat Geer en Goor zouden moeten schilderen. Zij zijn nergens te vinden en met zijn zessen gaan we met de meegenomen verf en kwasten ook daar aan de slag. Yes, ook dat huisje is klaar. Wat nu? We hebben honger, maar waar is Ricus? Snapt hij nog wel waar wij ergens uithangen? Uiteindelijk komen zowel Geer en Goor, als Ricus als ook de zusters bij dit huisje aan. We kunnen rustig lunchen met zijn allen en Chantal en ik brengen uitvoerig verslag uit van ons voortdurende feestje.
Dit werkt blijkbaar zo aanstekelijk dat de mannen ons feestje ook mee willen maken. Hup met zijn allen het busje in en wij weten wel de weg over de zandpaden ondertussen. Aangekomen bij ons huisje, komen de kinderen net uit school en bij het zien van het busje met ons en alle mannen, komen ze rennend op ons af. Wie zijn dat nu weer en nog meer aandacht? Opnieuw start er een feestje en de mannen krijgen uitgebreid een rondleiding op het terrein. Helemaal total loss van de hele kindermeute gaan ze al toeterend weer weg in het busje. Wij feesten gewoon door. Een uur later echter komt er weer een busje. Nu met Ricus en een aantal anderen. Zij hadden ook van ons avontuur gehoord via de andere mannen en wilden dit ook mee maken. Het begon gewoon weer van voor af aan. Opnieuw volop dansen, zingen en een hoop kabaal. Toen dit busje weer weg wilde rijden, waren er een paar kinderen het busje ingekropen. Goed plan dachten we en we zeiden dat iedereen mee mocht rijden. Uiteindelijk zaten we met 23 man in dat ene busje. De kinderen zongen aan een stuk door en wij konden niet stoppen met slap liggen van het lachen. Wat is dit nu weer? Ricus reed een paar honderd meter over het zandpad en toen gaven wij maar aan om te stoppen: wij moesten immers met ál die kinderen ook nog terug wandelen. Iedereen de bus uit: de bus toeterend weg rijden en wij zingend (hadden we nog een stem?) met alle kinderen weer terug naar de hutjes.

Je snapt wel dat we dinsdagavond moe maar heel voldaan naar bed gingen. Maar aangekomen in bed, was er nog een ander kind dat ook bij ons ging slapen. Nu moest Chantal ook ruimte maken op haar luchtbed. Midden in de nacht kreeg ze het er erg benauwd van. 6 mensen in zo'n kleine ruimte. Uiteindelijk door te hoesten kreeg ze Beatrice wakker om de deur te openen en kon ze even frisse lucht inademen om daarna gelukkig wel weer te kunnen slapen.

Welterusten allemaal! Morgen verslag van dag 3 en 4 in Pomeroy.